Translate

sábado, 30 de xullo de 2016

Xogando coa igualdade

Soan campás de eleccións. E comeza o particular show do PP.  Alentados por un máis que satisfactorio -dado o panorama- resultado nos comicios do 26-X e co obxectivo de revalidar a súa enésima maioría absoluta, o Partido Popular de Galicia púxose ao choio cunha nova campaña de anuncios e medidas electoralistas.
Nesta especie de mercadillo do todo vale por un voto,  as mulleres convertémonos en branco da diana. Así que os mesmos que, ofendidísimos, acusaban á oposición de utilizar politicamente ás vítimas de violencia machista cando, por exemplo, se pediron diferentes comparecencias e explicacións ante brotes alarmantes de asasinatos machistas ou, por poñer outro exemplo, despois dos salvaxes recortes dos últimos anos, non o pensaron nin un segundo e decidiron lanzar unha ofensiva de anuncios electoralistas coa igualdade como protagonista.
Primeiro foi cun tema tan delicado como o das axudas ás mulleres vítimas de violencia machista. Despois de anos de Goberno negándose sistematicamente a ampliar a todo o ano a convocatoria de solicitudes do chamado salario da liberdade para que todas as mulleres puidesen solicitalo, tiveron que chegar unhas eleccións que se presumen complicadas para o PP para votar a favor. Iso si, con trampas e condicións, xa que será o próximo Goberno que salga das urnas de outono o que teña que modificar a Lei de 2007.
E, cando xa parecía que o electoralismo neste ámbito estaba cuberto, e despois de cargarse dunha plumada Educación para a Cidadanía,  van e presentan unha materia sobre igualdade, que anuncian aos catro ventos e venden como a proba palpable do compromiso da Xunta coas políticas de igualdade. Claro, que o fan a mediados de xullo, cos centros xa finalizando a tramitación das matrículas e, por tanto, con escasas -ou nulas- posibilidades de que entre en funcionamento durante o curso académico 2016/17. De feito, como nai dun neno que accede a 1º da ESO (un dos dous cursos onde se supón que se vai a impartir), podo asegurar que hai días que formalicei a súa matrícula e en ningún caso déuseme dita opción.
Escarbando un pouco máis, atopámonos con que se trata dunha materia voluntaria para os centros e optativa para o alumnado de 1º e 2º da ESO que, se pasados todos estes obstáculos, deciden cursala, recibirán unha suposta formación en igualdade durante unha hora á semana por parte de alguén a quen non se lle esixirá titulación específica ningunha. É dicir, que calquera docente -ás e os que a Xunta se empeña ano tras ano en complicar máis a súa tarefa- poderá impartir unha materia na que, supostamente, se abordarán cuestións tan complexas como a violencia machista. Protocolos de actuación, formas de detección da violencia, utilización das novas tecnoloxías ou avances lexislativos en dereitos e liberdades das mulleres ao longo da historia son só algúns exemplos que se me ocorren que poderían entrar nun temario -que descoñezo se existe e, se é así, quén se encargou de realízalo e en base a qué criterios- para o que, e cae de caixón, resulta necesaria unha formación previa.
Así que, vendo o visto,  lonxe queda este anuncio de incorporar ao currículo a formación específica en Igualdade, educación afectivo-sexual e de prevención da violencia de xénero en todas as etapas educativas, que é a proposta socialista defendida e comprometida. Proposta que, por certo, incluíu o Grupo Parlamentario do PSdeG nunha iniciativa parlamentaria presentada pola deputada portavoz de Igualdade Carmen Acuña (o decálogo contra a violencia machista) e que, xa inmersos nesta especie de lavado de fronte preelectoral, foi aprobada cos votos favorables tamén do PP.

Por tanto, a cumprir co acordado, pero sen xogos e demagoxias. Xa basta de xogar coas mulleres.

http://praza.gal/opinion/3465/xogando-coa-igualdade/

xoves, 21 de xullo de 2016

"Eu non son feminista, pero..."

As vacacións son ese período do ano que, as persoas que temos a sorte de traballar e de recibir un salario digno (algo que nestes tempos que corren é case imposible), dedicamos a desconectar ou, polo menos, a tentalo. Porque desconectar da realidade cando esta móstrache tozudamente, un día si e outro tamén, a dureza da violencia e o terrorismo machista, resulta difícil, cando non imposible. A lista de mulleres asasinadas crece case cada día porque, por desgraza, o machismo non entende de vacacións. Nin de vacacións nin de Gobernos en funcións ou, mellor dito, en disfuncións e que segue mirando, como fixo ao longo dos catro anos anteriores, para outro lado coma se nada ocorrese.
Tamén as vacacións serven para reflexionar. Hai uns días, chamábame a atención un comentario que facía unha guía -muller, 28 anos, para máis datos- nunha excursión por Kotor, unha magnífica cidade montenegrina. Argumentaba ela, á hora de explicarnos a forma de ser da poboación do seu país que, “eu non son feminista, pero aquí os homes fan o que lles dá a gana e as mulleres son a que coidan a casa e aos nenos. E iso eu non o comparto”. “Eu non son feminista, pero…”, unha frase que, polo que veño observando dende hai tempo, é mundialmente utilizada ou, creo, mal utilizada. Vexamos:
“Eu non son feminista, pero”… rexeito e combato calquera tipo de violencia contra as mulleres.
“Eu non son feminista, pero”… quero ter dereito sobre a miña maternidade e o meu corpo.
“Eu non son feminista, pero”… quero traballar, acceder ao mercado laboral en igualdade de condicións e recibir o mesmo salario que un home polo mesmo posto.
“Eu non son feminista, pero”… aposto pola corresponsabilidade, por implicar aos homes no coidado de dependentes e dos seus fillos e fillas.
En definitiva, “eu non son feminista, pero” defendo e reivindico a igualdade entre homes e mulleres, os mesmos dereitos e liberdades.
Pois ben, todas estas mulleres que aseguran non ser feministas, o son. Porque o feminismo non é outra cousa que defender a igualdade entre mulleres e homes e rexeitar calquera forma de conduta machista. Evidentemente, o compromiso con estes obxectivos pode ser maior ou menor, pero considerar o feminismo a priori como o contrario ao machismo é, sen dúbida, un dos maiores erros nos que podemos caer, especialmente cando as que realizamos  afirmacións como a que estamos a analizar somos  nós, as mulleres.

Talvez o problema radique, unha vez máis, na educación ou, máis ben, na súa ausencia. Evidentemente, é necesario -e, ante os datos que imos coñecendo sobre desigualdades en diferentes ámbitos, e dunha forma especial, no que se refire á violencia, tamén urxente- investir recursos na educación en igualdade. Pero esta tarefa debe comezar polo principio e, así, o “Tema 1” –por dicilo dalgún xeito- debe ser o da explicación de conceptos fundamentais, como a definición de feminismo. Estou segura de que dariamos un paso adiante e moitas máis mulleres evitarían o ter que utilizar esa coletilla que parece fuxir dun rexeitamento social totalmente inxustificado. E moitas máis mulleres entoarían o “Eu son feminista. Sen peros”.

http://praza.gal/opinion/3461/leu-non-son-feminista-perohr/