Novos tempos, novas familias

 Fai algo menos dun mes, concretamente o 15 de maio, celebrábase o Día Internacional das Familias, unha data que se instaurou en 1994 para recoñecer a importancia das familias e o papel que xogan en todos os ámbitos. Pero, ademais, desde o momento no que se decidiu dedicar un día ás familias, tamén se quixo poñer un especial acento nos diferentes modelos existentes.

Ao longo da historia, o sistema patriarcal predominante monopolizou o seu modelo, baseado tamén nos preceptos cristiáns, consistente en papá, mamá e fillos e fillas. Este modelo foi, con máis ou menos implicación das administracións -supoño que moitas persoas lembran aínda esas imaxes en branco e negro do NODO con eses 600 nos que se metía a presión a oito ou dez integrantes da mesma familia, que eran moi do gusto do Réxime- o que se impuxo ata fai relativamente pouco tempo.

E non é que non existisen outras opcións; non é que non houbese homosexualidade, ou parellas que querían deixar de convivir ou “de facto” era coma se non o fixesen, ou mulleres que non desexaban seguir adiante co seu embarazo. O que sucedía era, por unha banda, que non existía o marco legal necesario e, por outra, que tampouco había unha educación social que deixase de estigmatizar ou mesmo castigar a quen optaba por unha opción diferente á “estándar”.

Despois de moitos anos escuros, tivo que chegar ao poder o Partido Socialista para, primeiro con leis que agora parecen mornas ou mesmo “trasnoitadas”, como a primeira Lei do Divorcio de 1981 ou a Lei do Aborto de 1985, recoñecesen estes dereitos e liberdades para moitas, miles, de persoas que se atopaban nalgunha das situacións anteriormente expostas e non atopaban saída nin solución. E, coa paréntese que supuxeron os dous Gobernos Aznar, volveu ser o Partido Socialista, cun presidente Zapatero realmente comprometido coa igualdade a todos os niveis e en todos os ámbitos, o que deu o verdadeiro paso adiante no recoñecemento, non só a través de leis senón tamén de políticas transversais, de dereitos civís e sociais que puxeron a todos os tipos e clases de familias ao mesmo nivel.

A Lei de Matrimonio Igualitario, a Lei de Dependencia, a Lei de Igualdade de Oportunidades entre Homes e Mulleres, ou a Lei Integral de Saúde Sexual e Reprodutiva e de Interrupción Voluntaria do Embarazo son algúns exemplos -de vital importancia, doutra banda- desta política baseada en principios como o da igualdade e que, no caso de Galicia, o bipartido formado polo PSdeG e o BNG, completou e potenciou con leis de rango autonómico e políticas activas.

Estamos de novo noutra paréntese, outra paréntese que pode -esperemos- volver pecharse. Outra paréntese de catro anos que foi tremendamente lesivo para o desenvolvemento destas leis e, en consecuencia, destes dereitos e, por tanto, para tantas e tantas persoas -especialmente mulleres- e familias que viron como o PP volvía premiar a esa familia tradicional que tanto lle gusta, en detrimento do resto da cidadanía, que apostaría que a día de hoxe xa é unha maioría.

Debemos romper con ese falso mito de que a dereita é a única que defende á familia. E debemos facelo porque a familia non é o que decide a dereita que sexa, senón o que as persoas establecemos como tal. Claro que a dereita e, de forma específica, o PP defende á familia! Pero á que é inamovible e formada por home e muller heterosexuais -e, a poder ser, que ela quede en casa- coa descendencia que “Deus queira”. A esquerda respecta ese modelo, pero tamén ao resto de opcións e, precisamente en aras da igualdade, defende a aplicación de políticas de discriminación positiva para evitar a d daquelas que, precisamente pola imposición do modelo patriarcal desde o inicio dos tempos, atópase con maiores trabas a todos os niveis.

Mulleres e homes divorciados, mulleres e homes homosexuais, bisexuais e transexuais -con e sen fillos e fillas-, mulleres que queren ser nais solteiras e mulleres que non desexan ser nais, matrimonios ou persoas solteiras que viven con ascendientes ou descendentes con discapacidade… Todas e todos temos o vindeiro 26 de xuño unha oportunidade para dicir un si á igualdade, un si ao cambio, un si a un novo Goberno de dereitos e liberdades. É o momento de recuperar todo o perdido e de avanzar cos novos tempos e as novas familias.

http://praza.gal/opinion/3407/novos-tempos-novas-familias/

Leccións sobre igualdade, ningunha

Vivimos nuns tempos de campañas case permanentes. Cunha cidadanía hastiada da política ou, mellor dito, realmente enfadada de convivir co peor dela, as e os especialistas en comunicación se devanan os miolos para buscar fórmulas que enganchen e atraian para conseguir ese ben tan prezado chamado voto.

Os partidos de nova creación teñen moito máis fácil esta tarefa, posto que,  co expediente limpo de po e palla ao non ter no seu breve periplo responsabilidades de goberno -ou levan escaso tempo- e un discurso centrado na rexeneración e na crítica constante cara ao que consideran “vella política”, espertan entre o electorado ese entusiasmo que os partidos tradicionais - antigos en historia, non vellos- non conseguen provocar.

Por todo iso, resulta cando menos sorprendente que estes “emerxentes”, tan afeccionados aos xestos e símbolos, esquecesen a, nin máis nin menos, a metade da poboación: as mulleres.

Nunha época na que o movemento feminista reactivouse notablemente debido aos ataques permanentes do Partido Popular en contra de dereitos que se crían consolidados, como o da maternidade, e ante un terrorismo machista que, lonxe de diminuírse, converteuse nun verdadeiro problema de Estado, a visibilización das mulleres non é cuestión baladí.

A quen non se nomea, non existe, E, por tanto, a linguaxe convértese nunha ferramenta fundamental para alcanzar esta tarefa. Baixo esta premisa, obviar a linguaxe inclusiva na propia denominación de dúas dos principais partidos emerxentes, como Cidadáns ou Unidos Podemos, non parece o máis acertado.

Son moitos anos de loita, de grandes e pequenas conquistas alcanzadas grazas ao traballo arreo de mulleres -e de homes que tamén crían na igualdade-. Son moitos anos de esforzos, en ocasións con consecuencias tráxicas, que non poden, nin deben, quedar en saco roto. E son moitos anos de compromiso dalgúns partidos políticos, como o socialista, que durante os seus períodos de Goberno deu pasos fundamentais a favor da igualdade real e efectiva entre homes e mulleres.

Esquecer ás mulleres na nomenclatura política vai máis aló do anecdótico porque quen non ten en conta a súa, a nosa, existencia, tampouco ten interiorizados certos principios básicos da igualdade. As ideas de Cidadáns sobre a violencia de xénero -que non consideraba como tal, ata que non lle quedou máis remedio que rectificar- ou a escasa presenza de mulleres enpostos de saída das candidaturas ou de dirección de Podemos constitúen só algúns exemplos.

Por iso, fronte a esa laureada nova política, reivindico o compromiso demostrado, ao longo de 137 anos de historia, cos dereitos e liberdades das mulleres. Así que en igualdade, leccións ao Partido Socialista, as xustas. Ou, máis ben, ningunha.

http://praza.gal/opinion/3394/leccions-sobre-igualdade-ningunha/