Translate

domingo, 29 de maio de 2016

Valentía contra a prostitución



Coñecía onte pola mañá a campaña que iniciou unha cadea de televisión sobre prostitución e explotación sexual. A verdade é que dita cadea, que xeralmente é criticada pola calidade da programación -que logo, curiosamente, ve “facendo zapping” unha boa parte da poboación-, acertou nalgunhas destas campañas de denuncia, suplindo a miúdo o papel que debería impulsar e desenvolver o Goberno.
Poñendo en corentena algún dato que se ofrece -sabemos que as cifras oscilan en función da fonte neste e en calquera outro tema-, dicir que máis do 80% das mulleres que exercen a prostitución -os que eu manexo superan o 90%- fano obrigadas e que en España existen, nin máis nin menos, que ao redor de 14.000 escravas sexuais debe facernos reflexionar polo menos uns minutos sobre o que iso significa.
Como un Estado pode permanecer impasible, cando non mirando para outra banda, mentres estamos a falar de escravitude? Talvez o feito de que á prostitución se lle coñeza como “a profesión máis antiga do mundo”, con toda a carga psicolóxica e social que leva, non teña axudado precisamente a afrontar o problema como o que realmente é: unha das formas máis salvaxes de exercer a violencia contra as mulleres, consideradas como mera mercadoría. Unha violencia á que, a cotío, súmanse outros factores estreitamente ligados á discriminación, como poden ser unha pobreza especialmente feminizada ou a xenofobia no caso daquelas que proceden doutros países -unha maioría que, ademais, adoitan chegar con promesas que logo resultan ser falsas-.
Outro dato especialmente relevante é o que constata que a gran maioría das mulleres que exercen a prostitución non o fan de forma voluntaria e porque, como algunhas persoas defenden, decidiron facer co seu corpo o que consideran oportuno, senón que se viron abocadas a iso por diferentes razóns -algunhas delas expostas anteriormente- ou, directamente, son escravas duns proxenetas que, sen ningún tipo de escrúpulo, contrólanas, diríxenas e mesmo ás veces mantéñenas sedadas e drogadas para poder salvagardar un negocio que o Goberno de España do PP decidiu incluír no PIB? Lucrativo, por suposto, pero indigno (e inconcibible), tamén.
Incide tamén a campaña no que, polo menos baixo o meu punto da miña vista, está o “meollo” da cuestión: a demanda. É evidente  que se existe prostitución é porque hai clientes e tamén parece obvio que se se puxese fin á demanda, tamén se terminaría a prostitución. Por tanto, se o que queremos é acabar coa prostitución e todo tipo de explotación sexual e trata, é necesario perseguir dita demanda. Non podemos limitar o problema ao proxenetismo -que tamén-, senón que debemos buscar fórmulas, como as que, por exemplo, acaban de aprobar os nosos veciños franceses, para castigar e/ou sancionar aos clientes. Leis integrais que acheguen solucións integrais.

Porque se hai outra cousa que, tanto a sociedade como os gobernos, debemos ter clara é que as mulleres  nunca poden ser as perseguidas. Pola contra, temos que garantir, por unha banda, ese recoñecemento de vítimas -modificando, entre outras medidas, a Lei integral contra a violencia de xénero de 2004, que non recoñece ás prostitutas agredidas como vítimas de violencia machista, con todo o que supón- e, por outro, garantir a reinserción social e laboral dunhas persoas -maioritariamente mulleres- que merecen, como todas as persoas, ter unha vida digna e ser libres.


http://praza.gal/opinion/3360/valentia-contra-a-prostitucion/