As imaxes de Carolina Bescansa
chegando ao Congreso co seu bebé de apenas seis meses foron, sen dúbida, as
máis polémicas e comentadas dunha semana repletiña de información. Ao longo destes
días, homes e mulleres comentamos en medios de comunicación, redes sociais e
faladoiros varios acerca da idoneidade, ou non, da decisión da deputada de
Podemos de levar ao seu fillo ao seu posto de traballo.
E non serei eu quen a
desautorice, posto que, como escoitei e lin nalgúns foros, ela é moi libre de
facer o que considere, sobre todo porque ten a sorte de poder facelo (non como
moitas outras persoas que non temos esa posibilidade no noso lugar de emprego).
Pero, do mesmo xeito que ela ten esa liberdade e exércea como lle place, eu
utilizo a miña para opinar e facelo, como ela, publicamente.
Comezarei dicindo que, como
norma xeral, non me gusta en absoluto a utilización da imaxe dos e das menores
en actividades e espazos que creo que non lles corresponden. Unha cousa é que
os nenos e nenas participen do activismo político dos seus pais ou nais ou que
mesmo en ocasións as circunstancias obriguen a iso, e outra ben distinta que se
instrumentalice a imaxe dun ou unha menor -neste caso un bebé- para ser o
centro das miradas e focos.
Tampouco considero acertado que
sexa unha muller a que expoña ante as cámaras esa idea tan interiorizada, por
desgraza, de muller-nai-coidadora. Porque creo que é contraproducente e
contraria a esa loita de moitos anos pola conciliación e, sobre todo, pola
corresponsabilidade. E porque, a maiores, o Congreso conta cunha gardería (por
non falar da aia que, ao parecer, ten a propia Bescansa -non entrarei noutro
tipo de crítica de conciencia de clase para non botar máis leña ao lume- e que
agardaba fóra para levar ao bebé despois do espectáculo mediático).
Precisamente esta escola
infantil foi tamén criticada por algúns sectores da poboación, cos que podería
coincidir, a priori, nesa crítica tan manida nos últimos tempos sobre os
privilexios da clase política. Pero, claro, digo eu: se a realidade segue
estando lonxe da corresponsabilidade e se as mulleres temos un teito de cristal
que nos oprime e impídenos, ou polo menos complica, chegar a alcanzar certos
postos de responsabilidade, non é entón unha boa noticia que o Congreso ofreza
un servizo de gardería para poder garantir en condicións de igualdade a
presenza de mulleres no hemiciclo? Non beneficia fundamentalmente ás mulleres?
Non debe servir de exemplo para outras administracións e empresas privadas? A
gardería ou o voto telemático son, sen dúbida, dous logros importantes e, aínda
que insuficientes e limitados polo seu propio ámbito de actuación, van polo bo
camiño desa igualdade que non se pode quedar nunha bonita palabra, senón que
ten que ser un obxectivo real.
Pertenzo a un partido que cre e
traballa pola conciliación e a corresponsabilidade para todas as nais e pais.
E, por iso, nos gobernos socialistas aprobamos o Plan Concilia na
Administración, o Plan 0-3 ou a Lei de Dependencia. E, por iso, na pasada
lexislatura presentamos unha proposición non de lei sobre a repartición dos
coidados e de igualdade salarial entre homes e mulleres que garantan de forma
real e efectiva a igualdade tanto na distribución social dos coidados e
traballos domésticos como na retribución polo desempeño dun traballo de igual
valor. E, por iso, levamos no noso programa electoral un anexo dedicado
especificamente á repartición dos tempos e medidas de conciliación e
corresponsabilidade.
Todo isto fíxose, e seguirase
facendo e defendendo, sen necesidade de postas en escena que si, conseguiron o
protagonismo mediático que buscaban, pero que non comparto como muller, como
nai e como socialista nin nas formas nin no fondo.
