As e os ferroláns estamos a recibir nestas semanas, ademais da
habitual factura de Emafesa, un novo “agasallo”. Trátase dun documento de cor
beis no que figura o importe que desde
xa (marzo) debemos abonar en concepto de taxa pola depuración das augas. En
total, nesta primeira factura cuadrimestral desembolsaremos ao redor de 24
euros -algo máis de 35 de media en canto sexan semestrais, que é a
periodicidade acordada polo grupo de goberno- os 33.000 contribuíntes
conectados.
Primeiro problema. Destes 33.000,
unicamente 10.000 están conectados de forma efectiva á rede, polo que máis de
20.000 contribuíntes realizarán este pago por un servizo non prestado. E a
solución sería sinxela. Dado que a conexión vai por zonas, o Concello é perfectamente
coñecedor de que abonados reciben este servizo e, en consecuencia, resultaría
perfectamente viable o envío da factura aos fogares onde si xa se está
desenvolvendo a depuración das augas.
Segundo problema. Ao abono dunha
taxa pola prestación dun servizo que de forma amplamente maioritaria non se
está prestando, súmase o importe da devandita taxa. Porque a ninguén se lle
escapa que nestes momentos, nos que a cidadanía está a sufrir -e en Ferrol
dunha forma especialmente cruel- os efectos dunha crise, incrementar o xa
inxente número de recibos que todas e todos abonamos puntualmente cun de nova
creación e que superará os 70 euros anuais, non deixa de ser unha auténtica
faena. Sen mencionar o que pode supor este custo cando nin sequera recíbese un
beneficio a cambio.
Cando, ademais, o 6% da taxa
embolsarallo como beneficios Urbaser, a empresa que, xunto co Concello de
Ferrol, integra Emafesa -49% a primeira e 51% o segundo-, non deberiamos
cuestionarnos o propio sistema de xestión da auga e estudar de forma seria e
solvente a posibilidade de municipalizala ao 100%? Non deberiamos esixir un
servizo eficaz, eficiente e xusto no pago?
Espérannos numerosas
concentracións veciñais, que sen dúbida, reflicten o sentir maioritario dunha
cidadanía que está a pagar inxustamente as consecuencias dunha crise da que só
se beneficiaron unhas e uns poucos. Os de “arriba”.
