Machismo de base

Domingo. Pavillón da zona. Partido de categoría alevín de fútbol sala entre equipo feminino e equipo mixto. Resultado: Empate. Ata aquí, todo normal e típico para moitas familias dunha tarde calquera de fin de semana. O que no meu caso -mamá dun neno do mixto- rompe un pouco esa rutina é un feito xa constatado en anos anteriores, pero que en determinadas tempadas adquire dimensións moito máis evidentes: as compoñentes do equipo feminino superan en preto -ou sen preto- de tres anos aos do noso equipo -entre os que hai unha nena-.

Quede claro de antemán que utilizo este exemplo porque é o que tiven nesta ocasión diante, e quede claro tamén que nada teño en contra dese equipo nin de ningún outro. De feito, considérome unha convencida activista e defensora do deporte feminino.

E precisamente desta premisa parte a miña crítica principal. As cabezas pensantes que decidiron no seu día permitir que os equipos formados exclusivamente por nenas conten con deportistas maiores á súa categoría eran, supoño, homes. E imaxino, porque no caso contrario non tería lóxica, que o fixeron pensando que as mulleres -nenas, neste caso- temos menos destreza co balón ca eles, os homes. Ou sexa, que somos máis burras. Iso si, curiosamente, os equipos mixtos deben cumprir o requisito da categoría. Vamos, que neses casos pensarán que os nenos xa compensan a "inferioridade" das nenas. De chiste.

Ben, pois o que conseguiron é que as nenas -que se nos poñemos a buscar diferenzas, adoitan desenvolver antes que a maior parte dos nenos- teñan que enfrontarse a nenos aos que lles sacan de media unha cabeza e cunha madureza que se percibe na pista. Elas, supoño, aburriranse na maior parte dos casos, e eles -neste caso, cónstame- van "cagadiños" por xogar contra torres.

Se queremos conseguir a participación das nenas en todas as modalidades deportivas e que o fagan en condicións de igualdade, non tomemos decisións como esta, que ten unha orixe profundamente machista. Fagámolo con iniciativas realmente integradoras e fomentemos e potenciemos a súa participación como o que son, deportistas.

Obras son amores?

Escribo este artigo, entre outras razóns, porque dende sempre escribir me calmou a furia. Unha furia que crece día a día ante o que considero unha verdadeira chapuza e unha tomadura de pelo en toda regra.

Vivo en Ferrol, unha cidade que cada día que pasa perde poboación, industria e emprego, pero que gaña de forma case proporcional valos, máquinas escavadoras e sinais de "rúa cortada por obras".

En principio, a ninguén se lle ocorrería protestar porque un Concello decidise arranxar, urbanizar ou mellorar as rúas. O problema e a indignación prodúcense cando esas ganas de executar obras se concentran no mesmo momento e lévanse á práctica sen planificación ningunha, sen criterio e sen alternativa para peóns e para o tráfico rodado. Resultado? O caos total.

O Concello de Ferrol, historicamente endebedado e líder nestes últimos anos en recortes en políticas activas no ámbito do benestar e dos servizos públicos, decidiu gastar a nada desprezable cantidade de 1,2 millóns de euros -por certo, adxudicados a Tragsa a través dun procedemento, digamos, un tanto escuro-, aos que hai que sumar as partidas doutros proxectos independentes, para realizar estes traballos por toda canta rúa, beirarrúa e praza hai ao longo e ao largo da cidade. As rúas do Sol -ademais da reparación de diversos viais do centro-, Alegre, Igrexa, avenida do Rei, praza de Canido, rúa Río do Tronco, Irmandiños, zona do Cantón e así un longo etcétera, encóntranse a día de hoxe cortadas, semicortadas ou polo menos afectadas por este afán de deixar Ferrol "lustroso" para as eleccións municipais.

Porque creo que xa a ninguén se lle escapa que este desenfreo urbanizador non ten outro obxectivo que o electoralista. Iso si, moi mal pensado e deseñado porque o meu estado furibundo non é illado e dende logo non son a única en pensar que tempo tiveron os nosos responsables políticos locais do PP en máis de tres anos para facer todo o que queren resolver nun ano sen ningún "xeito".

E é que estou convencida de que se cada valo que hai en Ferrol se convertese nun posto de traballo, a cidade tería pleno emprego. Unha pena que non sexa así.

Publicado o 18 de decembro en La Voz de Galicia

Violencia de xénero. Dez anos despois

Dez anos transcorreron dende que un Goberno socialista, cun presidente que cría firmemente na igualdade como José Luis Rodríguez Zapatero, aprobase unha Lei Integral contra a Violencia de Xénero que supuxo un fito na loita contra unha das principais eivas da nosa sociedade actual consecuencia do machismo máis extremo. Dez anos pasaron xa para unha lei que as mulleres clamabamos a berros e que non só tivo un recoñecemento expreso no noso territorio, senón que recentemente foi premiada polas institucións ONU Mulleres, World Future Council e a Unión Interparlamentaria.

Dez anos. Unha década marcada por uns primeiros tempos nos que esta norma, que afronta a violencia contra as mulleres dunha forma integral e, en consecuencia, afonda en aspectos vitais como a educación, prevención, protección e asistencia ás vítimas, recibiu o impulso necesario para botar a andar, e unha segunda etapa, esta última, na que os Gobernos do Partido Popular, empeñados en meter as tesoiras en todo o que soe a igualdade de dereitos e a estado de benestar, paralizaron o desenvolvemento e aplicación desta lei e, no caso de Galicia, fixeron o propio coa que aprobada polo Bipartito en 2007.

Porque, non nos enganemos. Para que unha lei funcione fai falta crer nela e, polo tanto, dotala de fondos económicos para poder desenvolvela. E o Partido Popular veu demostrando ao longo destes anos de goberno que a aplicación da devandita lei non é un asunto do seu máximo interese, deixando en "números vermellos" dende 2011 as partidas presupostarias dedicadas non só ás políticas de igualdade, senón de forma concreta, á loita contra a violencia de xénero nas súas diferentes vertentes.

Por non falar das consecuencias que terá a posta en marcha en cuestión de meses a denominada Reforma Local, que supoñerá un revés sen precedentes aos servizos sociais e, de forma especialmente destacada, aos Centros de Información á Muller, en moitas ocasións os primeiros lugares de atención e asistencia a vítimas.

A realidade está aí. Segundo os últimos datos facilitados polo propio Ministerio, no que vai de ano un total de 45 mulleres foron asasinadas a mans das súas parellas ou ex parellas, e destas, un 70% non presentara denuncia previa. O caso de Galicia é especialmente preocupante, xa que con seis mulleres asasinadas ata o momento, ocupa o terrible terceiro posto no conxunto do Estado en número de vítimas.

É evidente que ningunha lei é perfecta e tamén o é que en dez anos a nosa sociedade ten mudado, en boa medida debido ao retroceso ideolóxico promulgado e defendido a capa e espada por un Partido Popular tremendamente conservador, retrógrado e machista. É evidente que a irrupción de novas tecnoloxías e sobre todo, das redes sociais, influíron de forma notable en novas formas de acoso, ameazas e, en definitiva, de exercer a violencia contra as mulleres, e tamén o é que hai que prestar especial atención a estes casos.

Por todo iso, agora máis que nunca debemos esixir ás administracións tolerancia cero fronte á violencia de xénero. Unha tolerancia cero que debe empezar por dotar de fondos a esta lei para poder desenvolvela como corresponde e como precisan estes novos tempos. Porque, como berramos neste 25 de novembro, dez anos despois, o machismo segue matando.

http://praza.gal/opinion/2168/violencia-de-xenero-dez-anos-despois/

Aspaneps ou a loita contra a agonía

Que os recortes feriron case de morte o Estado do Benestar é unha obviedade, pero non por repetilo moitas veces deixa de supoñer un drama. E cando ese drama ten como protagonistas aos colectivos e sectores máis desfavorecidos, a magnitude deste sobe varios chanzos e alcanza cotas de verdadeira alarma social.

Aspaneps, un referente en Ferrolterra dende os 80 nos programas de intervención familiar, saúde mental infantil e inserción sociolaboral para persoas con discapacidade, agoniza dende hai varios anos. Os mesmos que outros teñen o poder e, polo tanto, as tesoiras nas mans para cortar polo san todo aquilo que lles molesta coa tan manida e xa pouco crible escusa da crise económica.

Primeiro foi o cambio da Xunta o que se saldou, alá por 2009 e cun flamante Feijóo nomeado presidente, cun importante recorte, e un par de anos despois, o PP coa súa maioría absoluta tamén no Concello e no Goberno de España, deron o machadazo pode que mortal a uns servizos sociais consolidados durante a etapa socialista e, en concreto, a esta entidade. Unha entidade que, non nos esquezamos, está a realizar un encomiable labor que sería propia dunha administración pública que non asume estas tarefas pero decidiu delegalas a través dun convenio asinado dende 1991 pola Área Sanitaria de Ferrol coa devandita asociación para o desenvolvemento de programas como o de saúde mental.

Polo tanto, as administracións deben acatar a súa responsabilidade e financiar como corresponde a unha entidade que realizou 4.504 consultas só no ano 2013. Por certo, intervencións que se seguen levando a cabo con normalidade porque Aspaneps conta cun grupo de profesionais que, conscientes do labor que desenvolven e cunha clara vocación de servizo cara aos colectivos cos que traballan, nun primeiro momento pactaron un ERE que se aplicou durante un ano e agora reducíronse o salario un 25% para que, de momento, a entidade non bote o peche definitivo.

Non consintamos un golpe máis aos servizos sociais e aos sectores máis vulnerables. Non permitamos que o PP campe ás súas anchas e se cargue todo aquilo polo que outras e outras se deixaron a pel. Apoiemos a loita de quen traballa para conseguir unha sociedade máis xusta e igualitaria. Empezando pola infancia.

Publicado en La Voz de Galicia o 5 de novembro de 2014

Sobre cremalleiras

Milito nun partido que, se de algo pode presumir, é de ter sido sempre abandeirado na loita polos dereitos e liberdades das persoas. O Partido Socialista, firme defensor da igualdade entre homes e mulleres, promoveu e desenvolveu durante os seus gobernos políticas dirixidas a alcanzar a devandita igualdade efectiva en toda a sociedade e, noutros momentos, impulsou propostas e normas internas para lograr que as mulleres teñamos máis presenza nos órganos de decisión polo menos dentro do propio partido.

Unha destas é a aprobación na última Conferencia Política das chamadas "listas cremalleira", unha fórmula que consiste en alternar home-muller ou muller-home co obxectivo principal de garantir que as mulleres, as grandes prexudicadas mesmo na paridade que marca a lei, teñamos a nosa presenza asegurada nos primeiros postos das candidaturas, mesmo naqueles municipios onde a política adoita ser aínda considerada "cousa de homes".

Porque o caso da agrupación da que formo parte, a de Ferrol, non é, por desgracia, o predominante. As mulleres do Partido Socialista deste municipio podemos sentirnos orgullosas de ter alcanzado cotas de poder reservadas antano para os homes e, de feito, a maior parte de postos orgánicos e institucionais nos diferentes ámbitos territoriais pertencen na actualidade a mulleres, comezando pola propia dirección da agrupación.

A consecución destes niveis de presenza política das mulleres así como o seu mantemento -en moitas ocasións, máis complicado que chegar ao propio posto- son, pois, os nosos obxectivos a curto e medio prazo porque só así poderemos superar o chamado "teito de cristal" e participar en situación de igualdade plena cos homes.

Este mesmo obxectivo é compartido por todos os compañeiros dirixentes das agrupacións, comezando por Ferrolterra, unha bisbarra que ao longo da historia foi referente na defensa e loita polos dereitos dos traballadores e traballadoras, dos homes e mulleres. E nesta nova etapa, aínda coas dificultades que haberá nalgúns municipios pero cunha gran dose de esforzo, non me cabe dúbida de que nas eleccións municipais tamén seremos un exemplo a seguir. Un exemplo para todos os partidos porque somos nós, as persoas que formamos parte das diferentes formacións políticas, as que primeiro debemos levar á práctica estes principios dirixidos a acadar a igualdade efectiva. Ou é que non se di que o camiño se constrúe andando?

Publicado en La Voz de Galicia en octubre de 2014

Empoderar as mulleres rurais

15 de outubro, Día das Mulleres Rurais

A existencia do machismo e o patriarcado como modo de organización social son, por desgracia, dúas afirmacións obvias en moitos países do mundo e España non é allea a esta realidade. Se nos centramos en Galicia, os datos non difiren moito do resto do Estado, pero si a nosa comunidade presenta unha serie de características propias que lle fan merecedora dunha análise independente.

Hoxe, día 15 de outubro, celebramos o Día das Mulleres Rurais, unha data que en Galicia non nos debe deixar indiferentes precisamente pola súa propia idiosincrasia. Se ben é certo que nas últimas décadas moitas persoas e familias ao completo abandonaron os seus pobos e aldeas de orixe para probar fortuna nas zonas urbanas -entre elas, como é lóxico, tamén un número importante de mulleres-, non é menos certo que o rural segue constituíndo unha parte fundamental da sociedade e mesmo da economía galegas.

E que papel xogan as mulleres rurais en Galicia? Pois, dende sempre, o de muller traballadora na terra e na súa casa, o de nai e coidadora das súas fillas e fillos e persoas maiores e/ou dependentes -cántas mulleres pasaron e pasan meses e meses soas á fronte dos fogares familiares en vilas mariñeiras e viliñas mentres os seus maridos están embarcados ou traballando fóra- e, en ocasións, o de administradora da economía doméstica.

Pero o que podería parecer unha estrutura matriarcal, realmente queda en nada, xa que as mulleres rurais padecen de forma especial o machismo, porque á dominación habitual dos homes, se suma a carga de responsabilidades e a invisibilidade das mulleres que viven nas zonas rurais galegas.

Por iso, o empoderamento destas mulleres e as medidas en favor da igualdade que se promovan dende as diferentes administracións deben ser prioritarias, algo que non está a acontecer na actualidade, cun PP empecinado en recortar en servizos que teñen unha incidencia especialmente negativa no rural galego. E estas políticas en prol da igualdade no eido rural deben ter en conta estes factores diferenciáis. Porque as mulleres rurais galegas, ademais, foron e son un valor específico e determinante no que é a nosa terra, no que é Galicia.

http://praza.gal/opinion/2093/empoderarnas-mulleres-rurais/

Non o mereces. Denuncia.

Alerta feminista

As mulleres vivimos, lamentablemente, nun permanente estado de alerta. E iso cando non temos que sacar o noso lado máis combativo ante as constantes ameazas, en ocasións realidades, do machismo máis rancio que volveu imperar nesta sociedade debido, en boa medida, ao pasotismo máis absoluto do PP e aos recortes brutais que levou a cabo nas políticas relacionadas directa ou indirectamente coa igualdade.

Non hai día que non nos espertemos con algunha noticia relativa a algún caso de violencia de xénero, agresión sexual, rede de explotación ou abuso a menores, por non falar de datos de desemprego feminino ou de precariedade laboral. E a todo iso hai que sumarlle a loita en toda regra que se librou entre boa parte da sociedade, a maioría mulleres, e o Goberno liderado por Mariano Rajoy para facer fronte a unha pretendida reforma, por parte do ministro de Xustiza, Alberto Ruiz Gallardón, da coñecida como Lei do Aborto promovida polo Partido Socialista en 2010.

A resposta cidadá foi tal nestes tres anos  -non hai que esquecer que o PP veu ameazando a liberdade das mulleres a decidir sobre a súa maternidade e o seu propio corpo dende que iniciou o mandato-, que o anteproxecto aprobado polo Consello de Ministros o 21 de decembro tivo que ser definitivamente gardado nun caixón.

Pero, claro, as mulleres, conscientes de que o perigo dunha reforma claramente ideolóxica segue aí, malia esta importante e histórica primeira victoria, porque aínda existe un recurso presentado ante o Tribunal Constitucional contra a Lei de 2010, non podemos nin queremos quedarnos quietas.

Por iso, hoxe, Día Internacional pola Saúde Sexual e Reprodutiva das Mulleres, dedicámolo a reivindicar un aborto libre, seguro e gratuíto. Mañá, en moitas cidades galegas, entre elas tamén Ferrol, as mulleres -e homes-, congregadas en torno a unha plural Plataforma Galega polo Dereito ao Aborto, sairemos de novo á rúa para esixir a retirada do recurso presentado ante o Constitucional e para advertir ao PP de que non estamos dispostas a dar un paso atrás nos nosos dereitos e liberdades. Porque seguimos en alerta. En alerta feminista.

Publicado en La Voz de Galicia o 27 de setembro de 2014

Vitoria feminista

O día 23 de setembro quedará marcado na historia do feminismo. E farao porque tal día como este a loita liderada polas mulleres en contra dunha contrarreforma machista, retrógrada e cercenadora de dereitos e liberdades como o era a promovida polo PP para modificar a Lei de Saúde Sexual e Reprodutiva e da Interrupción Voluntaria do Embarazo de 2010, deu os seus froitos e o presidente do Goberno, Mariano Rajoy, non tivo outra opción que retirala e anunciar publicamente que a devandita reforma non contaba co consenso necesario.

Pero, ademais, as mulleres, esas ás que o Partido Popular menospreza e quere acantoar na súa casa baixo o dominio do marido e ao coidado de todas as fillas e fillos que “Deus queira”, conseguimos outro feito histórico: que un ministro, o antano considerado progre e hoxe desgraciadamente coñecido polas súas ideas ultraconservadoras, Alberto Ruiz Gallardón, presentara a súa dimisión poucas horas despois de quedar desautorizado polo seu "xefe".

O feminismo está de parabéns. O negro que predomina estes tempos, marcados polos recortes a todos os niveis, o desemprego e a desesperanza, deixou paso ao lila, que se converteu no verdadeiro protagonista para unha sociedade farta de castigos, farta de medidas privadoras de dereitos e farta, en definitiva, de recibir mazada tras mazada día tras día.

Pero o camiño non foi doado. Dende que o Partido Popular chegou ao Goberno do Estado, en 2011, ata hoxe, pasando pola aprobación por parte do Consello de Ministros o 21 de decembro de 2013 do anteproxecto de contrarreforma da Lei de 2010, foron moitas as ameazas contra o dereito a decidir das mulleres. E, dende o principio, o feminismo estivo activo, deixando claro ao Partido Popular que as mulleres non iamos permitir nin un só recorte nos nosos dereitos e liberdades sexuais.

Aglutinadas en torno á Plataforma Galega polo Dereito ao Aborto, as mulleres galegas alzamos a nosa voz para dicir alto e claro que non estabamos dispostas a ceder nin un ápice nuns dereitos sexuais e reprodutivos xa consolidados e, ao longo de todo este tempo, saímos ás rúas en cidades e vilas sempre que así estimamos ou que houbo algún tipo de paso dirixido a limitar as nosas liberdades.

Neste tempo, foron moitas as compañeiras que dedicaron todo o seu esforzo a reivindicar os dereitos das mulleres no seu conxunto e neste longo e duro camiño pasamos por todo tipo de vicisitudes e contratempos. Por iso, a vitoria do 23 é a vitoria do feminismo fronte un poder no que prevalecen altas doses de machismo; é a vitoria de todas aquelas mulleres que, dunha forma ou outra, cun gran de area ou cun saco, contribuíron a propiciar que un presidente dun Goberno tivese que tragar as súas ideas e tivese que saír a anunciar publicamente a retirada da reforma dunha lei e que o "pai" antano orgulloso desta, se vise abocado a presentar a súa dimisión.

Pero, por desgraza, as ameazas continúan e a realidade obríganos a seguir en alerta. En alerta porque o Tribunal Constitucional ten que resolver un recurso presentado polo PP contra a Lei de 2010, porque Rajoy xa anunciou que pretende modificar algún artigo da norma actualmente en vigor (que evidentemente vai ir na liña de quitar dereitos) e porque, en definitiva, non podemos esquecer que o anteproxecto de lei foi aprobado en decembro de 2013 por todo un Consello de Ministros e, en consecuencia, houbo un apoio explícito de cada unha das ministras e ministros a ese texto retrógrado e machista agora retirado.

Polo tanto, hoxe o feminismo e boa parte da sociedade estamos de parabéns, pero sempre con cautelas e sempre buscando seguir dando pasos adiante. Neste punto encontrámonos e así trasladarémolo xa este domingo, cando en todas as cidades galegas reivindicaremos un aborto libre, seguro e gratuíto con motivo do Día Internacional pola Saúde Sexual e Reprodutiva das Mulleres. E nesa loita, a das mulleres, seguiremos.

O día 23 de setembro quedará marcado na historia do feminismo. E farao porque tal día como este a loita liderada polas mulleres en contra dunha contrarreforma machista, retrógrada e cercenadora de dereitos e liberdades como o era a promovida polo PP para modificar a Lei de Saúde Sexual e Reprodutiva e da Interrupción Voluntaria do Embarazo de 2010, deu os seus froitos e o presidente do Goberno, Mariano Rajoy, non tivo outra opción que retirala e anunciar publicamente que a devandita reforma non contaba co consenso necesario. Pero, ademais, as mulleres, esas ás que o Partido Popular menospreza e quere acantoar na súa casa baixo o dominio do marido e ao coidado de todas as fillas e fillos que “Deus queira”, conseguimos outro feito histórico: que un ministro, o antano considerado progre e hoxe desgraciadamente coñecido polas súas ideas ultraconservadoras, Alberto Ruiz Gallardón, presentara a súa dimisión poucas horas despois de quedar desautorizado polo seu "xefe". O feminismo está de parabéns. O negro que predomina estes tempos, marcados polos recortes a todos os niveis, o desemprego e a desesperanza, deixou paso ao lila, que se converteu no verdadeiro protagonista para unha sociedade farta de castigos, farta de medidas privadoras de dereitos e farta, en definitiva, de recibir mazada tras mazada día tras día. Pero o camiño non foi doado. Dende que o Partido Popular chegou ao Goberno do Estado, en 2011, ata hoxe, pasando pola aprobación por parte do Consello de Ministros o 21 de decembro de 2013 do anteproxecto de contrarreforma da Lei de 2010, foron moitas as ameazas contra o dereito a decidir das mulleres. E, dende o principio, o feminismo estivo activo, deixando claro ao Partido Popular que as mulleres non iamos permitir nin un só recorte nos nosos dereitos e liberdades sexuais. Aglutinadas en torno á Plataforma Galega polo Dereito ao Aborto, as mulleres galegas alzamos a nosa voz para dicir alto e claro que non estabamos dispostas a ceder nin un ápice nuns dereitos sexuais e reprodutivos xa consolidados e, ao longo de todo este tempo, saímos ás rúas en cidades e vilas sempre que así estimamos ou que houbo algún tipo de paso dirixido a limitar as nosas liberdades. Neste tempo, foron moitas as compañeiras que dedicaron todo o seu esforzo a reivindicar os dereitos das mulleres no seu conxunto e neste longo e duro camiño pasamos por todo tipo de vicisitudes e contratempos. Por iso, a vitoria do 23 é a vitoria do feminismo fronte un poder no que prevalecen altas doses de machismo; é a vitoria de todas aquelas mulleres que, dunha forma ou outra, cun gran de area ou cun saco, contribuíron a propiciar que un presidente dun Goberno tivese que tragar as súas ideas e tivese que saír a anunciar publicamente a retirada da reforma dunha lei e que o "pai" antano orgulloso desta, se vise abocado a presentar a súa dimisión. Pero, por desgraza, as ameazas continúan e a realidade obríganos a seguir en alerta. En alerta porque o Tribunal Constitucional ten que resolver un recurso presentado polo PP contra a Lei de 2010, porque Rajoy xa anunciou que pretende modificar algún artigo da norma actualmente en vigor (que evidentemente vai ir na liña de quitar dereitos) e porque, en definitiva, non podemos esquecer que o anteproxecto de lei foi aprobado en decembro de 2013 por todo un Consello de Ministros e, en consecuencia, houbo un apoio explícito de cada unha das ministras e ministros a ese texto retrógrado e machista agora retirado. Polo tanto, hoxe o feminismo e boa parte da sociedade estamos de parabéns, pero sempre con cautelas e sempre buscando seguir dando pasos adiante. Neste punto encontrámonos e así trasladarémolo xa este domingo, cando en todas as cidades galegas reivindicaremos un aborto libre, seguro e gratuíto con motivo do Día Internacional pola Saúde Sexual e Reprodutiva das Mulleres. E nesa loita, a das mulleres, seguiremos.

http://praza.gal/opinion/2054/vitoria-feminista/

Publicado en calidade de Voceira da Plataforma Galega polo Dereito ao Aborto

O mundo ao revés

Hai quen di que nesta cidade vivimos instalados na queixa permanente e quen afirma, pola contra, que o que predomina é o sentimento de resignación entre a cidadanía. Posiblemente, a verdade encóntrese a medio camiño porque, se ben é certo que razóns para estar día si e día tamén na rúa pancarta en man hai a esgalla, tamén o é que o castigo ao que leva sometido Ferrol dende hai uns anos polos distintos gobernos populares causou certa desidia que se podería confundir coa aceptación da situación actual da urbe. Unha cidade, Ferrol, denominada anteriormente departamental ata que desapareceron as zonas marítimas, posteriormente naval, e en breve, ante o futuro negro que parece que lle esperan aos nosos estaleiros, non lle quedará outra que ser coñecida como a cidade do paro ou a emigración.
Claro, que tamén é posible que o que desapareza sexa directamente a cidade como tal se continúa facendo o PP da súas. E é que, lonxe de buscar unha solución ao naval, motor sen dúbida do presente e futuro de Ferrol e bisbarra, tampouco moven un dedo en buscar ou potenciar outros focos de emprego.
Ninguén dubida xa a estas alturas que Ferrol conta cos recursos naturais e patrimoniais precisos para converterse nun destino turístico de relevancia. Polo tanto, a potenciación dun turismo sostible e xerador de postos de traballo debería ser obxectivo común. Pois non, no seu empeño sen tregua de cargarse todo, o PP tamén decidiu deixar a un lado este filón, poñendo valos -no sentido literal da palabra- por case todas as rúas para executar sen xeito as obras que non fixeron en tres anos pero que agora urxen pola proximidade das eleccións. Por non falar da desatención do patrimonio, espazos públicos e zonas verdes, ou do abandono do traballo da candidatura de Patrimonio Mundial.
Iso si, o goberno local do PP agora anuncia o inicio dunha serie de visitas guiadas polo Pazo Municipal. Todo un desatino se se ten en conta que, mentres promoven esta actividade paradoxalmente chamada "Pensando en VOS", seguen limitando o acceso da cidadanía aos plenos. É dicir, turismo de “garrafón” versus participación. É ou non é o mundo ao revés?

Publicado en La Voz de Galicia o 2 de setembro

Repugnancia

Lía con estupor fai tan só uns días os “consellos” que o Ministerio do Interior repescou do segundo Goberno Aznar para que nós, as mulleres, tratemos de evitar as violacións; eses delitos aos que algúns, como o alcalde de Málaga, restan importancia, e outros, como algún que outro xuíz, mesmo chegan a xustificar alegando que a vítima levaba roupa “provocativa” ou tiña comportamentos que incitaban a que se producise unha agresión deste tipo.

Este estupor, aderezado cunha elevada dose de repugnancia e indignación, lonxe de desaparecer ou diluírse, foise incrementando ao escoitar, ler e ver algunhas reaccións que sucesos como a acontecida en Málaga e o propio “documento” -por chamalo dalgunha forma- de Interior provocaron nalgunhas persoas do ámbito máis conservador da política ou o periodismo, a través de declaracións e mesmo artigos de opinión.
Porque non se pode xustificar un texto no que falta a primeira e máis importante premisa -é máis, diría que a única aceptable nunha iniciativa que presume ser preventiva-, isto é, a dirixida ao potencial violador: que unha muller nunca xamais desexa ser violada, que nunca xamais incita á agresión e que nunca xamais provoca nun home comportamentos delituosos. E todo isto sen esquecer que, malia o que dende unha parte cada vez máis numerosa do Partido Popular pensa -e exterioriza-, as mulleres somos donas do noso corpo, da nosa mente e, polo tanto, de todas e cada unha das nosas decisións e posteriores accións. E isto atinxe, por suposto, a cando dicimos que si e cando dicimos que non.
Resulta inadmisible que o Ministerio de Interior considere que as mulleres somos as que debemos manter certos comportamentos para evitar que nos poidan violar. Resulta inadmisible que permitamos que nos sigan cousificando, menosprezando e subestimando, porque nin somos idiotas para saber o que temos que facer en determinadas situacións nin somos responsables do que un violador pretenda facer ou directamente execúteo.
En definitiva, esiximos aos diferentes Gobernos do PP non só a retirada destes “consellos” e as desculpas públicas por estas e outras accións, senón tamén un cambio radical das súas políticas de igualdade, onde non haxa máis recortes e onde se impulsen accións verdadeiramente eficaces contra todo tipo de agresión cara ás mulleres. Por suposto, incluido o da Xunta de Galicia, experto en usar as tesoiras cando se trata de partidas dirixidas ás mulleres e en prol da igualdade.

http://xornalgalicia.com/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=97504

De xustiza

Ás veces dáme a sensación de que nos temos metido nunha máquina do tempo e retrocedemos varias décadas. E en realidade o que digo non é tan desatinado, xa que nalgúns aspectos de calado os feitos se corresponden con momentos da historia non recordados precisamente pola proliferación e defensa de dereitos e liberdades.

Esta insistencia por parte dos Gobernos local, autonómico e estatal de converternos nas súas marionetas dirixidas e controladas, recae dunha forma especial sobre as mulleres. O denominado durante moito tempo de forma pexorativa "sexo débil" vai camiño de selo no que se refire aos seus dereitos e liberdades se o PP continúa atacando en todas as frontes posibles, en todo aquilo que dignifica as mulleres, as fai libres e as iguala aos homes.
Os freos e atrancos que se poñen dende as administracións e institucións parecen non ter fin e, por desgracia, Ferrol non é alleo. Unha das maiores eivas dos últimos anos, a violencia de xénero, reflicte uns datos que non son nada alentadores nesta zona, que lonxe de contar cos medios suficientes, asiste a unha total desidia por parte das autoridades.
A gravidade do asunto é tal, que esta zona só é superada en casos de violencia de xénero pola Coruña e Vigo, cidades que si contan cun xulgado especializado. Por todo iso, resulta especialmente sangrante e lamentable que a voz non só do colectivo de mulleres e dos partidos políticos como o socialista, senón de xuíces, fiscais e policías, non sexa tida en conta polo CGPJ, que segue facendo oídos xordos a esta reclamación. Unha reclamación que, mal que lles pese, seguiremos reivindicando día tras día. Porque, e nunca mellor dito, é de xustiza.

De feito, La Voz de Galicia publicaba estes días que o Xulgado número 2, que atende os casos habituais de instrución e os de violencia de xénero, está totalmente saturado e rexistra día si e día tamén algunha denuncia. Aos casos habituais -e non por iso menos graves- de malos tratos, súmanse os de ameazas e violencia efectuada a través das novas tecnoloxías, cunha especial e preocupante incidencia en estudantes e mulleres novas.

Publicado en La Voz de Galicia en xullo de 2014

Ferrol tamén é Europa

Nunhas semanas, a cidadanía europea ten unha cita coas urnas para elixir representación nunhas institucións que ata hai ben pouco parecíannos totalmente afastadas e carentes de contido. De feito, tivo que vir esta feroz crise para darnos conta de que a ata entón descoñecida prima de risco ou o Banco Europeo, por citar só uns exemplos, tiñan moita máis importancia nas nosas vidas do que pensabamos, ou que o chanceler dun país como Alemaña podía chegar a decidir sobre nós e gobernar máis que o presidente Rajoy.

Pois ben, con esta realidade démonos de fociños nestes  anos; unha realidade que se traduciu nunha serie de recortes que ao PP, alumno avantaxado da dereita máis rancia e neoliberal que goberna Europa, non lle tremeu a man en aplicar, levando este país a unha situación desesperada. A reforma laboral, o recorte de servizos públicos, a eliminación da xustiza universal e gratuíta ou a intención de cargarse dereitos fundamentais da muller a través da reforma da chamada Lei do Aborto, entre outras moitas medidas, lonxe de conseguir a tan ansiada "recuperación", afundiunos máis no pozo da desigualdade, da precariedade, do paro, da incerteza.
Por iso, porque Ferrol tamén é Europa, porque queremos á nosa cidade con toda a nosa alma e porque esiximos solucións inmediatas para os que seguimos e para que regresen os que se foron, ademais de proxectos de futuro para que as nosas fillas e fillos poidan elixir quedarse aquí, o 25 temos unha oportunidade de ouro. Unha oportunidade para iniciar un cambio que, en honor a unha cidade berce e referente do movemento obreiro, sindical e da igualdade entre homes e mulleres, pode significar o inicio da volta ás políticas progresistas e, en definitiva, de esquerdas que abandeira o Partido Socialista.

E para as persoas que vivimos en Ferrol, a situación antóllasenos aínda moito peor. O noso "Ferroliño" mórresenos. Cunha taxa de paro do 32% e arredor de 6.000 postos de traballo perdidos en 2013 -do 35% no caso de desemprego feminino-, coas gradas baleiras duns estaleiros que viñeron dando de comer directa ou indirectamente a moitos miles de veciños e veciñas, con decenas de comercios que están a pechar as súas portas ante a escaseza de ingresos, e cunha poboación que decrece de forma alarmante porque novos e maiores teñen que marchar a buscar un futuro digno, os nosos gobernos local, autonómico e estatal obstínanse en mirar para outro lado.

Publicado en la Voz de Galicia o 18 de maio de 2014

Mulleres en crise

Crise. Unha palabra que empeza a soarnos a pitorreo e da que estamos realmente ata onde vostedes saben. Esta palabra foi utilizada nos últimos anos polo Partido Popular para xustificar infinitos recortes e leis, que lonxe de solucionar as cousas, acentuaron aínda máis as diferenzas existentes entre clases, entre ricos e pobres e, dunha forma especialmente notoria, entre homes e mulleres.

Porque se hai un colectivo que está a pagar as súas políticas neoliberais e profundamente ideolóxicas, este é, sen dúbida ningunha, o das mulleres. Co manido pretexto da crise, o PP cargouse leis socialistas especialmente positivas para a muller, como a de Dependencia, e pretende facelo con outras como a de Saúde Sexual e Reprodutiva e da Interrupción Voluntaria do Embarazo, que ademais de supoñer recortes económicos, levan consigo a eliminación de algo trascendente: algúns dos dereitos máis importantes, e fundamentais, da muller.A Reforma Laboral, que vén de cumprir dous anos, non se aparta nin un ápice desta aplicación do seu manual ideolóxico, posto que ademais de prexudicar ao home -poderiamos dicir que a reforma o "feminiza" laboralmente-, amplía as diferenzas existentes coas mulleres. Esta reforma, coa que o PP pretende expulsar sen máis a muller do mercado laboral e condenala a mera figura decorativa, reprodutiva e "coidadora" do fogar, levou máis mulleres ao paro, que seguen sendo as máis castigadas polo desemprego, ademais de seguir liderando o apartado relativo aos contratos temporais. E iso por non falar da brecha salarial existente entre homes e mulleres, situada en case un 23%. O feito de que cada ano se incremente a diferenza entre o que cobra un home e unha muller por desempeñar o mesmo posto de traballo -un 0,5%, segundo informes sindicais- non vén máis que a confirmar o éxito das políticas do PP. “Éxito” que dende o Partido Socialista imos combater en todas as institucións, esixindo que se derroguen reformas absurdas e leis retrógradas e promovendo normas de calado social como a de Igualdade Salarial entre Home e Mulleres. Porque a súa vitoria é o noso fracaso, o das mulleres.

Publicado en La Voz de Galicia en abril de 2014

Mulleres ás cavernas

Nacer muller neste país sempre levou consigo unha serie de cargas adicionais ao mero feito de existir que, segundo a época, repercutiron nos seus dereitos, relacións e o seu modo de vida con maior ou menor virulencia.
Despois de corenta anos de invisibilidade e anulación por parte do réxime franquista, levabamos case outros tantos de avances considerables na aprobación e desenvolvemento de leis –todas promovidas polo Partido Socialista-, que se traduciron en dereitos e ampliación de cotas de liberdade para as mulleres a todos os niveis. A Lei de Igualdade, a de saúde sexual e reprodutiva e da IVE, a integral contra a violencia de xénero e mesmo a Lei de Dependencia, co recoñecemento laboral dos coidados que de forma histórica viñeron prestando maioritariamente as mulleres, supuxeron un fito en materia de igualdade.
A vitoria por maioría absoluta en 2011 do Partido Popular supuxo o inicio do fin de todos estes dereitos. A idea da muller na casa coa pata quebrada, como esposa abnegada e nai (si ou si) dos fillos que Deus queira, empezouse a impoñer non só en declaracións de políticos e -o máis grave- políticas do PP, senón a golpe de decretos e leis retrógradas e mchistas. A última, a reforma da chamada Lei do Aborto do ministro ultradereitista Gallardón, disfrazado durante anos de progre no Concello de Madrid.
Esta "contrarreforma", que provocou que ata Europa reclame que sexa retirada nun debate no Parlamento sen precedentes, non só supón un atentado contra a saúde das mulleres -sobre todo para aquelas que non teñen os recursos para abortar no estranxeiro-, ou un revés aos avances conseguidos en prevención de embarazos non desexados, senón que ademais leva consigo a anulación da muller en si mesma. Porque se a muller non pode decidir sobre o seu corpo e, mesmo nos escasos supostos nos que se permite interromper o embarazo os que deciden son outros, xa non podemos falar de muller en igualdade co home; nin sequera como persoa adulta e con razocinio. Porque o PP pretende levar á muller ás cavernas e á invisibilidade e sometemento máis absoluto.

E iso o Partido Socialista non o vai tolerar. As mulleres socialistas non estamos dispostas a dar un paso atrás. Nin un.

Publicado en La Voz de Galicia. Enero de 2014