Translate

luns, 25 de novembro de 2013

Violencia de "última xeración"

"O 60% das rapazas recibe insultos machistas das súas parellas no móbil" ou “Condenado por acosar á súa ex noiva con 2.147 mensaxes de WhatsAppson titulares –un deles referido a un caso nesta cidade- que resumen a situación real na que nos encontramos.
Os cambios rexistrados na sociedade nestas últimas décadas e os avances que están experimentado as novas tecnoloxías, lonxe de axudar a frear a violencia contra as mulleres, serviron para "adaptar" as condutas agresivas aos novos escenarios, modificando substancialmente perfís tipo e abrindo o espectro do maltrato. E tanto é así que o ordenador, a través de internet e, sobre todo, redes sociais como Tuenti ou Facebook, ou o teléfono móbil, coas súas moitas aplicacións, se converteron en ferramentas fundamentais para o maltratador. O acoso a través do envío de miles de mensaxes, a intromisión constante na privacidade, o control permanente ou a ameaza sen máis convertéronse en comportamentos recorrentes de maltratadores que a miúdo non pasan da adolescencia ou cursan estudos universitarios. En fronte, rapazas que en ocasións confunden os celos, a posesividade e o dominio con amor e entrega, alongando o maltratado ata que pode ser demasiado tarde, e noutras directamente pasan medo. Moito medo. Porque a liña que separa a ameaza da acción é moi fina e rompe o día menos pensado. Por iso, a educación en igualdade dende idades moi temperás resulta, hoxe máis que nunca, fundamental e prioritaria. Unha educación que non ten na familia e ámbito social o seu único motor, senón que este traballo ha de vir tamén, e ademais dunha forma destacada, das administracións públicas. A promoción e desenvolvemento de programas preventivos en centros escolares dende Primaria, a aposta por materias que promoven a igualdade de dereitos como Educación para a Cidadanía -que elimina Wert coa LOMCE- ou a realización de campañas formativas en Universidades e escolas superiores, deben ser obxectivo dos Gobernos. E isto é o que as e os socialistas esiximos un Partido Popular empeñado en recortar e recortar por todas as partes. Porque máis vale previr.





Publicado en La Voz de Galicia o 25 de novembro de 2013

xoves, 3 de outubro de 2013

Querido abuelo

Hola abuelo,
Desde el sentimiento de desesperanza que da el ateísmo y, por lo tanto, no poder dirigirme a ti ahí “arriba” sino directamente al corazón, hoy te quiero decir que llevo varios días acordándome de ti de una forma muy especial.
Me gustaría decirte que, pese a tus miedos fruto de la época dura en la que viviste, he dado el paso y, después de un tiempo de mucho trabajo como parte del partido, el tuyo, en Ferrol, mis compañeras y compañeros han confiado en mí y me han otorgado una nueva responsabilidad. Como recién nombrada secretaria de Igualdade del PSdeG, afronto una etapa en mi vida marcada por un respeto infinito a este partido y a todo lo que representan sus siglas. Una etapa en la que quiero aportar todo lo que tengo; muy poco para algunos y seguro que algo más para otros, entre los que estoy segura que te encontrarías tú.
Abuelo, como socialista convencido, quiero decirte también que haré todo lo que esté en mi mano por recuperar los valores más profundos de nuestro partido y, desde el área que tengo el honor de estar al frente, luchar contra el ostracismo al que nos está condenando el Partido Popular a las mujeres, principales víctimas de sus políticas austericidas y machistas. Tuviste la suerte de vivir en tus últimos años momentos clave para nosotras, con la aprobación de la Ley de Dependencia, la Lei Integral contra la Violencia de Género o la Ley de Igualdad, por no hablar de la Ley del Aborto que ya no viste pero que por fin dio respuesta a algunas reivindicaciones relativas al derecho a decidir sobre nuestro cuerpo y embarazo. Pues bien, en estos años el PP se ha cargado todo; sí, todos los avances y los derechos adquiridos durante períodos socialistas y la mujer se ha convertido, sin duda, en la más castigada. Por eso, y porque creo realmente en nuestros derechos, capacidades y potencialidades, trataré de estar a la altura y aportar mi granito de arena en el ámbito de la igualdad plena y real entre hombres y mujeres.

Abuelo, siempre fuiste un “currante” en la sombra, lo que definimos de forma injusta como un “segundón”, y por eso estos días se me ha repetido tu imagen una y otra vez. Confesando que en ocasiones he pensado que nuestras vidas transcurrían en ciertos aspectos de forma paralela, hoy te quiero dar las gracias por enseñarme a ser como soy, a tener estos valores, a saber trabajar desde la segunda fila y a afrontar serenamente las victorias y las derrotas. Espero que hoy especialmente estés orgulloso de mí. Yo lo estado siempre de ti. Orgullosa y tremendamente agradecida.

Artículo publicado en Diario de Ferrol en octubre de 2013